به گزارش مشرق، حکایت لیگ برتر فوتبال ایران حکایت "هر سال دریغ از پارسال" شده است. هر سال که جلو می رویم به جای پیشرفت، عقب گرد می‌کنیم. هر سال تعداد گل‌های زده کمتر می‌شود. تیم‌ها با امتیاز کمتری قهرمان می‌شوند و هواداران کم و کمتر می‌شوند.
فصل قبل، فولاد با 56 امتیاز قهرمان شد؛ یعنی 1.8 امتیاز در هر بازی، گل‌های زده فصل قبل هم در مجموع چندان تعریفی نداشت. همه انگشت اتهام را به سمت جام جهانی گرفته بودند. می‌گفتند چون سال جام جهانی است، تیم ما تحت فشار تیم ملی است و بازیکنان با استرس بازی می‌کنند. هیچ کس نگفت که جام جهانی باید انگیزه بازیکنان و تیم‌ها را بیشتر می‌کرد نه این که جلوی عملکرد خودشان را بگیرد.
جام جهانی برگزار شد و فصل جید لیگ برتر شروع به کار کرد. این بار انتظار می رفت که لیگ پویاتر باشد و کیفیت بازی‌ها بالا رفته باشد. مربیانی که از تیم ملی و کی‌روش انتقاد می‌کردند که چرا در برزیل، تیم را برابر آرژانتین و نیجریه دفاعی به میدان فرستاده، امسال در لیگ برتر سکان هدایت تیمی را برعهده گرفتند یا به عنوان کارشناس هم‌چنان به کار قبلی ادامه دادند.
با این وصف، کمترین توقع از تیم‌های لیگ برتری این بود که فوتبال هجومی را به تیم ملی و سرمربی پرتغالی‌اش نشان دهند و با انجام بازی‌ها با کیفیت و پر گل پای تماشاگر را به ورزشگاه باز کنند. اما انگار هر چه لیگ ما حرفه‌ای‌تر می‌شود و پول تبلیغات و خرج و مخارجش بیشتر می‌شود ، کیفیت و تماشاگرانش کمتر می‌شوند.
پول و کیفیت در فوتبال ایران، حکایت "جن است و بسم الله"، این که باشد آن نیست.
سه هفته از فصل چهاردهم لیگ برتر گذشته است، در 24 بازی که انجام شده، 16 تیم لیگ برتری روی هم فقط 38 گل زده اند یعنی 1.5 گل در هر بازی. اگر به این آمار نگوییم "فاجعه" چه باید بگوییم؟
صدرنشین لیگ در سه بازی هفت گل زده و نسبت به سایر تیم‌ها عملکرد چندان بدی نداشته است. هر چند این عدد هم – با توجه به قوای تهاجمی و مهره‌های سپاهان – خیلی خوب نیست.
چهار تیم فولاد، استقلال، پدیده و نفت تهران در سه بازی چهار گل زده اند. از این چهار تیم، سه تیم جزو پنج تیم اول فصل قبل بودند و دو تای آنها سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را هم گرفته‌اند.
تراکتورسازی، قهرمان فصل قبل جام حذفی به همراه راه‌آهن و صبا فقط سه گل در سه بازی زده‌اند. پرسپولیس ، نایب قهرمان فصل پیش لیگ برتر و استقلال خوزستان هم فقط دو گل به ثمر رسانده‌اند، گسترش فولاد و ذوب آهن هم فقط یک بار طعم شیرین گلزنی را چشیده‌اند.
این‌ها همه به کنار، در سه هفته ابتدایی فصل چهاردهم لیگ برتر، چهار تیم هستند که هنوز یک گل هم نزده‌اند! سایپا، ملوان، نفت مسجد سلیمان و پیکان. دو باشگاه صنعتی متعلق به خودروسازان که یکی آنها خرج زیادی هم کرده و مربیانشان جزو کارشناسان همیشگی فوتبال هستند، هنوز نتوانسته‌اند راه گلزنی را به شاگردانشان یاد دهند.
فوتبال ایران فقیر است. همه پولش را داده تا یک اتوبوس بخرد و بگذارد جلوی دروازه تیم‌هایش تا کسی گل نزد. این اتوبوس فوتبالی یا فوتبال اتوبوسی برای هیچ کس جذاب نیست. همین چند هزار نفری هم که این روزها به ورزشگاه می‌روند، با این روند ترجیح می‌دهند برنامه‌های صدا و سیما را به جای فوتبال تماشا کنند!
فصل قبل، فولاد با 56 امتیاز قهرمان شد؛ یعنی 1.8 امتیاز در هر بازی، گل‌های زده فصل قبل هم در مجموع چندان تعریفی نداشت. همه انگشت اتهام را به سمت جام جهانی گرفته بودند. می‌گفتند چون سال جام جهانی است، تیم ما تحت فشار تیم ملی است و بازیکنان با استرس بازی می‌کنند. هیچ کس نگفت که جام جهانی باید انگیزه بازیکنان و تیم‌ها را بیشتر می‌کرد نه این که جلوی عملکرد خودشان را بگیرد.
جام جهانی برگزار شد و فصل جید لیگ برتر شروع به کار کرد. این بار انتظار می رفت که لیگ پویاتر باشد و کیفیت بازی‌ها بالا رفته باشد. مربیانی که از تیم ملی و کی‌روش انتقاد می‌کردند که چرا در برزیل، تیم را برابر آرژانتین و نیجریه دفاعی به میدان فرستاده، امسال در لیگ برتر سکان هدایت تیمی را برعهده گرفتند یا به عنوان کارشناس هم‌چنان به کار قبلی ادامه دادند.
با این وصف، کمترین توقع از تیم‌های لیگ برتری این بود که فوتبال هجومی را به تیم ملی و سرمربی پرتغالی‌اش نشان دهند و با انجام بازی‌ها با کیفیت و پر گل پای تماشاگر را به ورزشگاه باز کنند. اما انگار هر چه لیگ ما حرفه‌ای‌تر می‌شود و پول تبلیغات و خرج و مخارجش بیشتر می‌شود ، کیفیت و تماشاگرانش کمتر می‌شوند.
پول و کیفیت در فوتبال ایران، حکایت "جن است و بسم الله"، این که باشد آن نیست.
سه هفته از فصل چهاردهم لیگ برتر گذشته است، در 24 بازی که انجام شده، 16 تیم لیگ برتری روی هم فقط 38 گل زده اند یعنی 1.5 گل در هر بازی. اگر به این آمار نگوییم "فاجعه" چه باید بگوییم؟
صدرنشین لیگ در سه بازی هفت گل زده و نسبت به سایر تیم‌ها عملکرد چندان بدی نداشته است. هر چند این عدد هم – با توجه به قوای تهاجمی و مهره‌های سپاهان – خیلی خوب نیست.
چهار تیم فولاد، استقلال، پدیده و نفت تهران در سه بازی چهار گل زده اند. از این چهار تیم، سه تیم جزو پنج تیم اول فصل قبل بودند و دو تای آنها سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را هم گرفته‌اند.
تراکتورسازی، قهرمان فصل قبل جام حذفی به همراه راه‌آهن و صبا فقط سه گل در سه بازی زده‌اند. پرسپولیس ، نایب قهرمان فصل پیش لیگ برتر و استقلال خوزستان هم فقط دو گل به ثمر رسانده‌اند، گسترش فولاد و ذوب آهن هم فقط یک بار طعم شیرین گلزنی را چشیده‌اند.
این‌ها همه به کنار، در سه هفته ابتدایی فصل چهاردهم لیگ برتر، چهار تیم هستند که هنوز یک گل هم نزده‌اند! سایپا، ملوان، نفت مسجد سلیمان و پیکان. دو باشگاه صنعتی متعلق به خودروسازان که یکی آنها خرج زیادی هم کرده و مربیانشان جزو کارشناسان همیشگی فوتبال هستند، هنوز نتوانسته‌اند راه گلزنی را به شاگردانشان یاد دهند.
فوتبال ایران فقیر است. همه پولش را داده تا یک اتوبوس بخرد و بگذارد جلوی دروازه تیم‌هایش تا کسی گل نزد. این اتوبوس فوتبالی یا فوتبال اتوبوسی برای هیچ کس جذاب نیست. همین چند هزار نفری هم که این روزها به ورزشگاه می‌روند، با این روند ترجیح می‌دهند برنامه‌های صدا و سیما را به جای فوتبال تماشا کنند!
